Wszystkich Zmarłych
W pierwszych dniach listopada wspominamy naszych bliskich zmarłych. Staramy się uporządkować ich groby, przyozdobić kwiatami, zapalić znicze. To są zewnętrzne oznaki naszej pamięci. To jest symbol. Gdy znajdziemy się na cmentarzu w Dzień Zaduszny, od razu rzuca się w oczy, ogromna ilość kwiatów i zniczy. Wydaje się, jakby niektórzy uznali, że im bardziej grób założony różnego rodzaju, lampkami i doniczkami, tym większy znak wdzięczności i miłości do zmarłej osoby. Trudno w tym dostrzec zrozumienie dla symbolu. Ten bowiem, nie zależy od ilości znaków. Mamy przecież na grobie jeden krzyż, znak zbawczej męki Jezusa Chrystusa. W domu przechowujemy jedną chrzcielną świecę obrazującą Chrystusową światłość. Gdyby był jeden znicz i jedna wiązanka na grobie znaczyłaby to samo, co dziesięć, czy dwadzieścia. A może byłby to znak bardziej pożyteczny dla zmarłego. Bo stojący przy grobie nie musieliby ciągle czuwać nad tym, czy wszystkie świece się palą i mieliby czas na skupienie i modlitwę. Bo przecież zmarłemu nie potrzeba ani kwiatów, ani zniczy. On potrzebuje naszej modlitwy, ofiary, miłości..
Nie wszyscy zmarli mogą się radować bliskością Boga. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Ci, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem, ale nie są jeszcze całkowicie oczyszczeni, chociaż są już pewni swego wiecznego zbawienia, przechodzą po śmierci oczyszczenie, by uzyskać świętość konieczną do wejścia do radości nieba”. Ten stan oczyszczenia nazywamy czyśćcem. Teologia wyjaśnia, że oczyszczenie dokonuje się przez cierpienie. Oczywiście nie jest to cierpienie fizyczne, mówimy przecież o świecie duchowym. Największym cierpieniem dla przebywającego w czyśćcu jest jego rozłąka z Bogiem. Po śmierci człowiek poznaje, kim naprawdę jest Bóg. Poznaje Go jako pełnię miłości i za wszelką cenę chciałby z Nim przebywać. Niestety nie jest jeszcze do tego zdolny z powodu egoizmu i skutków po popełnionych grzechach. Dlatego potrzebuje oczyszczenia. Ogniem, który tam pali i oczyszcza jest miłość, ból rozłąki, ogromne pragnienie zjednoczenia z Bogiem.
Kościół daje nam wiele okazji, byśmy mogli pomóc zmarłym. Najbardziej wartościową pomocą jest ofiarowanie Mszy świętej w intencji zmarłej osoby. Msza święta jest, bowiem uobecnieniem najdoskonalszej ofiary jaką złożył Syn Boży za nasze grzechy. W Dzień Zaduszny i w niedziele przez cały rok czytane są tak zwane wypominki, czyli imienne wymienianie tych, którzy odeszli do wieczności i wspólna modlitwa w ich intencji. Od 1 do 8 listopada można uzyskać dla zmarłych odpust zupełny, czyli całkowite darowanie kary czyśćcowej. Aby uzyskać taki odpust trzeba być w stanie łaski uświęcającej, przyjąć Komunię świętą, pomodlić się w intencji papieża i na cmentarzu pomodlić się za zmarłych.
Dla człowieka wierzącego świece i kwiaty na grobie są symbolem modlitwy i duchowej pomocy, jaką ofiaruje zmarłej osobie.
Święto Niepodległości
Dzień 11 listopada 1918 roku był przełomowym momentem w dziejach Europy, ale przede wszystkim w dziejach Polski. Po 123 latach niewoli narodowej i powstańczych zrywów wolnościowych Polska odzyskała niepodległość. Nadeszła upragniona wolność. Dnia 10 listopada 1918 r. do kraju powrócił Józef Piłsudski, od lipca 1917 r. internowany przez Niemców w Magdeburgu. 11 listopada Rada Regencyjna przekazała mu naczelne dowództwo polskich sił zbrojnych. W Warszawie rozpoczęło się, trwające już w innych miastach, rozbrajanie wojsk okupacyjnych.
Dzień 11 listopada został ustanowiony - ustawą Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej z 1937 r. - polskim świętem narodowym i pozostawał oficjalnie świętem państwowym RP do roku 1944. W roku 1945 komunistyczne władze PRL jako święto państwowe ustanowiły dzień 22 lipca. Święto Niepodległości, obchodzone w dniu 11 listopada, zostało przywrócone przez Sejm RP dopiero w roku 1989. W tym dniu Polska oddaje też hołd marszałkowi J. Piłsudskiemu, spoczywającemu w krypcie pod wieżą Srebrnych Dzwonów w podziemiach Katedry Wawelskiej.
Ten szczególny dzień skłania do refleksji na temat patriotyzmu. W godnym i uroczystym przeżyciu tego święta pomaga nam udział w liturgii Eucharystycznej, tym bardziej, że w tym roku wypada ono w niedzielę. Centralne obchody Święta Niepodległości odbywają się w Warszawie i są transmitowane przez radio i telewizję. Oglądamy wówczas wspaniałe defilady wojskowe, słuchamy przemówień ważnych osobistości i widzimy, jak oficjalne delegacje składają kwiaty na Grobie Nieznanego Żołnierza. W tym dniu - jak co roku - ks. Prymas w Bazylice Archikatedralnej na Starym Mieście, a ks. Biskup Polowy w Katedrze Wojska Polskiego w Warszawie odprawiają Mszę św. za Ojczyznę. Modlitwy za poległych w obronie Ojczyzny zanoszone są też w innych świątyniach w kraju i poza jego granicami. Organizowane są także uroczyste apele żołnierskie i harcerskie, pod pomnikami bohaterów narodowych składane są kwiaty i palone są znicze na grobach żołnierzy. Gmachy państwowe, domy oraz ulice dekorowane są polskimi flagami. Dzień ten staje się dla wielu osób lekcją patriotyzmu.
Patriotyzm jest obowiązkiem obywatelskim
Patriotyzm to indywidualna i społeczna postawa, oznaczająca przywiązanie i miłość do własnej ojczyzny. Obejmuje on przeszłość, teraźniejszość i przyszłość kraju.
Obecnie w Polsce zmienia się struktura życia społecznego. Nasza Ojczyzna przeżywa rozmaite przeobrażenia, ale patriotyzm ciągle powinien stać na straży godności naszego Narodu, jego kultury i obyczajów, czyli dziedzictwa naszych ojców. Dziś na forum publicznym mało się pisze i mówi o patriotyzmie. W mediach prawie nie ma dyskusji na ten temat. Ludzie, zapytani czy czują się patriotami, zazwyczaj odpowiadają, że tak, i z pewnością nie jest to deklaracja bez pokrycia. Patriotyzm jest jednym z podstawowych obowiązków obywatelskich. Przychodzimy na świat w konkretnej ojczyźnie, pochodzimy z określonego terytorium kulturowego, mamy swój język i tradycję, a nawet specyficzną mentalność. Nie bez wpływu na naszą świadomość indywidualną i narodową jest to, gdzie się wychowujemy, jakie czytamy książki, jakiej słuchamy muzyki, jakie przedstawienia teatralne oglądamy i jakie odwiedzamy muzea czy kto jest dla nas bohaterem narodowym. Zawsze wyrastamy i otrzymujemy (bądź nie) patriotyczne wychowanie na konkretnym podłożu kulturowym.
